लाभो वेदनेला, विश्वत्वाचा खांब
मानव्याचा कोंब, वाढो आता!

भेटे त्याचे खेटे, आकांताच्या वाटी
अंधाराची मिठी सैल व्हावी !

डबाबंद दुःख, खुजे हे आकाश
नको परितोष, क्षुद्रत्वाचा!

देशी तर दे बा, ‘सत्य’ नारायणा
समस्तांचा कणा, ताठ राहो!

प्रमोद अणेराव